Er bestaat een oude kerstlegende in Glastonbury, in het Engelse graafschap Somerset, en wel over Jozef van Arimathea en een hagendoornstruik, die zo'n 1900 jaren geleden zou gegroeid zijn uit zijn staf. De struik bloeit omstreeks Kerstmis. Volgens de overlevering, ter ere van Jozef van Arimathea en de geboorte van het Christuslichtkind in de mens....

Het is dan hartje winter, en geen enkele andere plant toont enig teken van leven, omdat de krachten der natuur zich in die periode hebben teruggetrokken. Maar, uit de takken van de hagendoorn in Glastonbury ontspruiten tere witte bloempjes, overdekt met diep groene blaadjes.....

Nietig in aanschijn, ja, maar voor de mens die naar binnen weet te keren bij deze aanblik, stil kan staan, een subtiel teken van hoop in verstilde schoonheid.

Een Goddelijk teken van uitvloeiende levenskracht, die ontroering opwekt en de deuren van het menselijk hart ontsluit.

En weer voltrekt zich omstreeks deze tijd het Wonder, in genadevolle herhaling.

Want door ons zielengewaad worden de eeuwenoude bewoordingen weer in ons gewekt. Zie.... en dan kunnen wij, in die verstilling, ondanks het geluid om ons heen, de ontroering, de kleinmakende verwondering zien indalen. 's Mensen gevoel van afgescheiden zijn van die hogere subtiliteit trekt dan langzaam weg...

Zie. Ik verkondig u grote blijdschap, dat heden opnieuw in u geboren wordt, Christus, Uw Heer, en wel in uw eigen Bethlehem, uw eigen zielenstad, de voedingsbodem voor het innerlijke leven.

Een welhaast onmerkbaar afdalen van hoofdschedelplaats, waar ons analytisch denken zetelt, naar ons hartheiligdom, vindt dan plaats. We ervaren dan bevrijdend in die onzichtbare innerlijke tempel, onze geboortegrot, hoe de scheidingslijn tussen het zichtbare en het onzichtbare dan als het ware moeiteloos wegtrekt en we zien van binnenuit. Zien dan met de ogen van de ziel. Ervaren dat het Goddelijke in die verheven momenten dichter bij ons is dan wij onszelf nabij zijn. De mystieke ervaring, het zich opgenomen voelen in een hoger intuïtief bewustzijn is dan ondanks het temidden zijn van de levensopdracht, in stilmakende verwondering geboren.

Want naarmate stap voor stap de aangereikte levensopdracht wordt vervuld, naderen wij de ontsluiering van ons eigen levensgeheim, Waarom hier en waar naar toe. We komen dan ondanks de op ons afstormende kakofonie, tot het lezen van ons eigen steeds jachtender wordende leven. Het geleefd worden door de steeds voller wordende agenda, wordt door een steeds luider opklinkende innerlijke fluistering overstemd en de zelf opgeworpen versluiering trekt langzaam weg, opdat wij het werkelijke ontwerp kunnen schouwen.

Zijn dit louter zelfzuchtige gevoelens, een niet openstaan voor het vaak stille leed om je heen? Neen, want vanuit dit verstilde innerlijke rustpunt in jezelf, kun je des te beter langs de horizontale levenslijnen zien om in liefdevolle omhulling op de juiste momenten in werkelijke zin dienstbaar te zijn.

De mens, die zich kruisgewijze in dit graalbewustzijn weet, kent de kosmische wet: "Wat verkeerd gebruikt wordt keert zich tegen je", en leeft in voortdurend in evenwicht en harmonie brengen van ontvangen en doorgeven.

In de Heilige Kerstnacht, waar de hemel de aarde in omhullende zin raakt en het Wonder van De Eeuwige Geboorte in de mens zich opnieuw voltrekt, worden ons de zelf te ontsluieren inwijdingsprocessen in mystieke bewoordingen in beeldende vormen aangereikt.

Het verhaal en de boodschap daarin vervat zijn steeds hetzelfde: de mens moet in zichzelf ontwaken, om geleidelijk aan in grotere en diepere waarheden en werkelijkheden binnen te worden gevoerd om in voorbijzien van eigen innerlijke groei, inzicht te verkrijgen in mededogen en medelijden. In het zich verbonden weten met de eeuwenoude tijdloze Wijsheidsreligie: "Zo iemand het Pad betreedt, legt hij zijn hart op het kruis. Wanneer hart en kruis één zijn heeft hij zijn doel bereikt." Het verlossende inzicht wordt dan geschonken vanuit een onzichtbare liefdevol bijsturende hand.

Dit is ieders levensgang. Ieders zoektocht van Bethlehem naar Golgotha, in diepe ontroerende verbinding met al diegenen, die in heelmakende betekenis verder en verder de te ontwikkelen eigenschappen en kwaliteiten in de mens uitbeelden, die tot vollediger ontplooiing dienen te worden gebracht.

Dan ervaren wij het niet langer als een ver-weg-mysterie, maar als een voortschrijdende ontwikkelingsgang in iedere mens, die zich in een cruciaal moment in zijn leven, van het onzichtbaar inwerkende bewust wordt.

Die stilstaat in verwondering en inzicht verkrijgt in de geboorte- en stervensprocessen in mensen en levensmomenten en weet, slechts de essentie met zich mee te kunnen voeren in eigen zielenbewustzijn.

Daar geschiedt het. Daar verschijnen in dit wonderbaar middernachtelijk uur, waarin de tijd even stil blijft staan, de boodschappers vanuit de onzienlijke werelden en stralen Gods Geboortelichtkrachten op ons in. In onze geboortegrot, in onze stal, waar dan De Heer, opnieuw verder en bewuster binnen de aangereikte en verwerkte levensvruchten zijn woning zoekt. Al de veilig opgeworpen staketsels vallen dan bevrijdend uitéén. Er is dan alléén maar licht binnen in ons als lichtend wezen. In ons, in het Eeuwige Nu, dat voortschrijdt in langzame levensgang is het Kind in ons opnieuw verder groeiend in innerlijk verder reikend inzicht geboren, en worden wij van moment tot moment herboren.

Waarbij slechts Het Ene nodig is: ogen te hebben die Gods Heerlijkheid kunnen zien in al het nietige dat leeft, beweegt en bloeit. Mogen zien hoe de Vader bij voortduring in de Heilige Kerstnacht, Zijn Teken van Licht plant. Aan ons daar in positieve zin betekenis aan te geven.